Mια μικρή εξομολόγηση περί φωτογραφίας.

Είναι άπειρες οι εικόνες που βλέπεις

και θες να αποτυπώσεις για πάντα.
Κι είναι άπειρα μεγάλη η αδυναμία σου να το κάνεις.
Αν δεν τολμήσεις να σηκώσεις το φακό προς την εικόνα,
μετά από λίγο θα την έχεις ξεχάσει.
Αν τολμήσεις, το αποτέλεσμα θα είναι απο ελλειπές ως άδικο.

Ταξιδεύεις με τη μηχανή

κι έχεις στο μυαλό σου χίλιες σκέψεις.
Αφήνεις το τζάμι του κράνους ανοιχτό

να σε χτυπάει ο αέρας του τοπίου
κι η ομορφιά του μες στα μάτια.
Και θες να σηκώσεις το φακό και να βγάλεις μια φωτογραφία
που να τα βλέπει και να τα χωρά όμως όλα.
Θες να βγάλεις μια φωτογραφία, σαν να την έβγαζε η ψυχή σου.

Να φαίνονται όλα:
και τα γυαλιά - σα να 'ναι η ψυχή σου πίσω τους-
και οι άκρες από το κράνος
και το πόδι σου δίπλα απ'την άσφαλτο που τρέχει γρήγορα,
ο ήλιος που σε καίει,
η θάλασσα και η γιατρειά της μυρωδιάς της,
ο αέρας που φυσάει το πουκάμισο,
η μουσική που παίζει στ' αυτιά σου εκείνη τη στιγμή,
οι σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου.
Η βαθιά ανάσα που παίρνεις, ο αναστεναγμός,
η βαθιά ευγνωμοσύνη για όλη την ομορφιά.
Όλα.
Μια φωτογραφία που να τα χωράει όλα.

Τολμάς και σηκώνεις το φακό.

Αλλά το αποτέλεσμα πάντα είναι απο ελλειπές ως άδικο.

Εδώ, μέσα μου.

Δεν είσαι δίπλα μου,

είσαι μέσα μου.

Δε σου περιγράφω αυτό που βλέπω,

το κοιτάς μέσα απ' τα μάτια μου.

Δε σου μιλώ,

αλλά με νιώθεις.

Δε σε ακούω,

μα σε αισθάνομαι.

Δεν είμαι εκεί

μα είσαι εδώ.

Εδώ.

Μέσα μου.

Το πιο σπουδαίο απ' όλα.