Πίσω τους η Άνοιξη.

Δεν τα ξέρω,
μη μου μιλάς γι' αυτά,
όχι ότι δεν έμαθα, μα να
έχω ξεχάσει
Κι ούτε μπορώ να τα ακούσω πάλι


Δεν το θυμάσαι;
Με αριθμούς ουδέποτε είχα σχέσεις
μόνο καμιά φορά μετράω
πέντε, δέκα, δεκαπέντε, φτου ξελεφτερία,
και τα φυλάς εσύ.
-Όταν με βρίσκουν, τους φοβάμαι-.


Δεν είναι πως δεν έμαθα,
απλά τα μεταφράζω λίγο αλλιώς,
αλλάζω -ένα τι- τις λέξεις
να γίνονται τα νοήματα κάπως θολά,
-σαν όλα τ' άλλα-.


Δεν χάνει εξάλλου την αξία του ο ήλιος,
το πράσινο χορτάρι δε θα ξεθωριάσει,
λουλούδια δε θα δανειστώ,
την θάλασσα θα την κοιτάω όσο θέλω,
κανείς τ' αστέρια δε μου παίρνει
κι ο ουρανός πάντα θα στέκεται ψηλά μου.


Γι' αυτό σου λέω,
δεν τ' ακούω όσα μου λες,
τα κάνω όλα πέρα.
Πίσω τους, δες, κρύβεται η Άνοιξη
και μου γνέφει συνομωτικά,
να τρέξουμε πάλι στα χωράφια
για παιχνίδι.