Χαραμάδες.

Μια ζωγραφιά έχω στα χέρια μου,
μια εικόνα σκονισμένη απ' τις στάχτες
Την κοιτώ σαν απόμακρη μα τη φέρνω κοντά
Ας καθρεφτίζει έντονα δικά μου τα σκοτάδια.


Έχω τα χρώματα στην αγκαλιά μου,
να της τα δώσω ένα ένα χωριστά
Να γίνει όμορφη και ζωντανή όπως αξίζει
Φως να περάσει διάπλατο, χιλιάδες χαραμάδες.

Η τόση άρνηση.

Μπρος στα πόδια μου απλώνεται μια πόλη
ολοδικιά μου
χαρίζοντάς μου κάθε τοίχο της,
κάθε μπαλκόνι ή σκεπή,
όλες τις σκάλες μία μία
ακόμα και καλώδια ρεύματος:
όλα δικά μου.


Μα πίσω μου ένα σπίτι έρημο στέκεται
στο πέρασμα του χρόνου, αφημένο
και μ' αρνιέται:
όχι να μου δοθεί ολόκληρο,
όχι παράθυρο ή πόρτα ή μια σκάλα,
μα ούτε ένα σκουριασμένο μεντεσέ,
λίγο απ' τους σάπιους του αρμούς,
μια πέτρα απ' την πεσμένη στέγη,
μια γωνία έστω απ' το γερμένο του περβάζι.
Τίποτα.


Μόνο την πίκρα του μου δίνει απλόχερα
λες κι έφταιξα εγώ για τόσο χρόνο
κι η πόλη πληγωμένη με κοιτά
που για 'κείνη εγώ είμαι τούτο δω το σπίτι.
Η τόση άρνηση.

Να μου δώσεις τις λέξεις.

Εδώ είμαι απόψε,
απέναντί σου στέκομαι
και σου ζητώ τη λύτρωση.
Ποτέ ξανά δεν ήρθα έτσι,
με χέρια τόσο ικετευτικά ανοιγμένα.
Ποτέ πριν δε με είδες
τόσο κρυφά να δακρύζω.
Μα τώρα άλλη δύναμη δεν έχω
από σένα.

Σ' εκλιπαρώ
να μου δώσεις τις λέξεις.

Beefeater tonic.

Μέχρι τη μέση περίπου το ποτήρι,
δεν τίθεται θέμα μισοάδειου-μισογεμάτου,
η ποσότητα είναι ίδια όπως κι αν τη δεις:
το ποτήρι είναι ως τη μέση
-όπως εσύ που έφυγες,
ας ήταν για καλό ή για κακό,
εσύ έφυγες-.


ο πάγος έχασε τις αιχμηρές του γωνίες, στρογγύλεψε
-πέρασε καιρός πια-.
Το γυαλί είναι τώρα βρεγμένο,
αφήνει παντού υγρά στρογγυλά σημάδια.
Λίγες φουσκάλες ανθρακικού γατζωμένες γύρω γύρω
-ό,τι άντεξε-,
μια φέτα κιτρολέμονο το ίδιο ξινόπικρη,
κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά
-μέχρι να φτάσει στον πάτο-.


Ίδια γεύση,
τόσα χρόνια κι η γεύση μένει ίδια,
ας άλλαξαν όλες οι άλλες,
ας άλλαξα κι εγώ.
Εκείνη μένει ίδια.


Όπως εσύ, που έφυγες
κι η γεύση μένει ίδια.