Πλάι στην πόρτα την κλειστή.

Μη με κοιτάς που κάθομαι στο πλατύσκαλο:
δεν περιμένω'
όλα έχουν φύγει κι είπαν πως δε θα ξαναρθούν.
Δεν περιμένω να ανοίξει πια
-και πού να με οδηγήσει τώρα;-


Θυμάμαι όμως όλους τους διαδρόμους που οδηγούσε
σαν ήταν διάπλατα ανοιγμένη
πόρτες κι άλλες πόρτες, σε διαδρομους πολυδαίδαλους,
που άνοιγα και περπατούσα ήσυχα,
συνέχεια ν' ανοίξω κι άλλες
με μια γαλήνη
άγνωστη σε μένα,
μα τόσο ποθητή.


Κι όσο έφευγα, όλοι οι δρόμοι
ξανά σε τούτη εδώ την πόρτα μ' έβγαζαν
που ήταν πάντα ανοιχτή
και μου φύλαγε νέες περιπλανήσεις.


Ώσπου μια φορά, μπαίνοντας πάλι για ταξίδι
φύσηξε αέρας δυνατός
-αυτή η φύση σου
πάντα ακραία καιρικά φαινόμενα είχε-,
έκλεισε πίσω μου την πόρτα.
Κι όταν πάλι μπρος της βγήκα,
μάταια χτύπαγα ν' ανοίξει.
Σφραγισμένη ήτανε, για πάντα.


Πάει καιρός που πλάι της κάθομαι,
θρηνώ, μα πια δεν ξέρω
που έκλεισε τώρα ή που κάποτε άνοιξε
αν κλαίω.