Στον Ελαιώνα.

Το φως του φεγγαριού
άπλωσε μια πετρόχτιστη ασημένια γέφυρα στα νερά,
ενώνοντας τη μια άκρη του Κόλπου
με την άλλη,
για να περνούν οι σκέψεις
και να φεύγουν μακριά,
μία μία, ν' αχνοφέγγουν
σαν τα μοναχικά φώτα των χωριών του Ελαιώνα.

Κι ύστερα η γέφυρα έγινε γεφυράκι μικρό,
τόσο δα, ξύλινο, χρυσό.
Στένευε όσο χαμήλωνε το φεγγάρι,
για να περνούν κι οι σκέψεις οι τελευταίες,
οι πιο δύσκολες, οι πιο φοβισμένες,
απ' όλες οι πιο κρυμμένες,
μακριά να φεύγουν κι εκείνες,
μα σαν τα φώτα που έσβησαν πια.