Μυρωδιά καμινιού.

Kοιτάς τη θάλασσα
-πιστή υποτελής της ζωής-
να κάνει το βράχο πέτρα,
την πέτρα άμμο, την άμμο βυθό.
Η αέναη εναλλαγή των στοιχείων της μέσα μας φύσης.


Πώς το βαμβάκι γίνεται σίδερο,
πώς το σίδερο γίνεται βροχή.
Διεργασίες λεπτές και ισορροπημένες,
βγαλμένες από την ισορροπία όλου αυτού του κόσμου.


Σαν το καμίνι
-στο δρόμο με τις αρχέγονες ελιές-
που κάνει το ξύλο κάρβουνο
κι αφήνει τη μυρωδιά του να αλλάζει σε μέθη
τον αέρα που καίγεται
κάτω από τον "ανελέητο ήλιο" του Αιγαίου.
Για να γίνει κι αυτό το κάρβουνο κάποτε
φωτιά, ζεστασιά, ενέργεια κι ύστερα
στάχτη
-η προαιώνια τιμωρία της ύβρης-.


Όλα είναι ρευστά,
σαν το άγγιγμα, στο μπράτσο, που πέτρωσε
-και το άγγιγμα και το μπράτσο-
κάτω απ' τον ίδιο ανελέητο ήλιο.


Τίποτα δεν είναι πιο σταθερό
από την ίδια την Αλλαγή.